Charlotte Koenen wint de O-68 Award 2022

Drie finalisten Charlotte Koenen, Bas Ketelaars en Emanuele Dainotti

Charlotte Koenen (1992) woont en werkt in Maastricht. Ze groeide op in België en Frankrijk. In 2014 studeerde ze af aan de Kunstacademie in Maastricht, in 2015/2016 was ze deelnemer aan de Jan van Eyck Academie in Maastricht.

Met een installatie in de galerie presenteert zij het resultaat van een onderzoek naar het documenteren van schuimmassa’s. Deze werken fungeren als een afdruk van een tijdelijk ‘landschap’ – de dwarsdoorsneden van het vergankelijke lichaam van inmiddels opgedroogd schuim. De werkplaats vanwaaruit dit onderzoek gevoerd werd staat centraal. Elementen van de werkwijze zoals zelf ontworpen gereedschappen, opbergmethoden en fotografische beelden worden allemaal onderdeel van het werk, als losse artefacten, maar ook als referenties naar het proces. De houten structuur functioneert hier niet alleen als drager voor de papieren drukken, maar ook als paviljoen waarin het idee van “grens” tussen binnen en buiten wordt bevraagd.

Zie onder de foto het  juryrapport door Isabelle Bisseling, beeldend kunstenaar, kunsthistoricus, curator, onderzoeker bij het Kröller Müller Museum, Otterloo, NL

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Juryrapport door Isabelle Bisseling, beeldend kunstenaar, kunsthistoricus, curator, onderzoeker bij het Kröller Müller Museum, Otterloo, NL

陰陽道

Zwarte zeep. Een massa traag dik schuim van zwarte zeep. Het borrelt omhoog in kleine bellen tussenin en aan de onderzijde van lappen wit papier. Het schuim neemt de tijd. Het laat de geleende lucht weer los en droogt langzaam op. En terwijl het dat doet, laat het een spoor achter. Een vlek vol beweging. Zwart op de bodem van het wit.

Onmyōdō kan worden vertaald als ‘de weg van Yin en Yang’. Het is een systeem dat zich ontwikkelde in Japan en dat natuurwetenschap, astronomie en waarzegging combineert, gebaseerd op de Chinese filosofieën van yin en yang en de vijf elementen. Centraal in deze leer staat het bestuderen van de natuur en natuurlijke fenomenen: het leren begrijpen van de wereld door te observeren en te experimenteren, in een poging het universum te verklaren; dat wat we zien en niet kunnen zien.

De kern van de werkpraktijk van Charlotte Koenen bestaat eveneens uit experimenteren. Charlotte wil ‘materie begrijpen en de wijze waarop vormen ontstaan’. Ze laat daarom dingen stollen, smelten, stinken, roesten, rotten en zelfs aanvreten door mieren. Ze initieert een proces van transformatie in het materiaal. Bijvoorbeeld door het bloot te stellen aan natuurverschijnselen, aan tijd en aan andere materialen en stoffen, waardoor chemische reacties ontstaan. Niet alleen het materiaal veranderd, maar er gebeurt ook iets in de lucht daaromheen. Dampen, gassen en geuren, onzichtbare massa’s die Charlotte precies de juiste hoeveelheid ruimte geeft. Een balans tussen zichtbaar en onzichtbaar die ze ook in de presentatie van haar werk doorvoert.

In 2020 nodigde Charlotte de Japanse fotograaf Nobuo Shimose (1944) uit voor een duo tentoonstelling in haar woonplaats Maastricht. Ook een experiment, want de twee kunstenaars hadden elkaar nog nooit ontmoet of elkaars werk gezien. Maar Charlotte zag dat ze allebei hetzelfde proberen vast te leggen: ‘de onzichtbare grenzen van de natuur die onze wereld vormgeven’.

Wanneer is een experiment geslaagd? De uitkomst is niet volledig te controleren. Charlotte heeft als kunstenaar beperkte invloed op het verloop van het proces, waarin toeval een grote rol speelt. Maar ze heeft de discipline om te laten ontstaan en een groot talent om daarin kwaliteit te herkennen.

Recent maakte ze een reis langs ‘lavoirs’, negentiende-eeuwse washuizen in Frankrijk. Ze wilde een fotoserie maken die de architectuur van deze ‘monumenten voor water’ zou vangen en het verhaal van de (vrouwelijke) sociale geschiedenis zou kunnen vertellen. Maar door toeval haperde het fotorolletje en werden alle foto’s op dezelfde plek gedrukt. Dit resulteerde in één foto van alle lavoirs, in lagen over elkaar heen. In plaats van deze foto als mislukt te beschouwen, herkende Charlotte de waarde en schoonheid van het beeld dat “toevallig” was ontstaan.

Het werk dat we zien is meermaals het residu van een experiment. Soms niet eens bedoeld om “werk” te worden, maar waarin wel de diepgang van het experiment is gevangen. Houten platen die in eerste instantie alleen ter bescherming van de vloer dienden, zijn nu een wandstuk geworden met vormen die alleen het materiaal zelf kon maken. De zwarte zeep die over de bakken knoeide, kroop tussen de nerven en langs knoesten van de eikenhouten plaat die de vloeistof absorbeerde en tot stilstand bracht in een grillige, niet te definiëren nieuwe vorm. Er zijn werelden in te ontdekken.

Een rijkdom aan natuurlijke vormen als resultaat van het experiment. Er zit schoonheid in de imperfectie, de onvolledigheid, de vergankelijkheid. Het werk van Charlotte is ‘wabi-sabi’ zou esthetiekexpert Leonard Koren (1948) kunnen zeggen. ‘Beperk alles tot de essentie, maar verwijder niet de poëzie’. Het werk van Charlotte Koenen is zwart, wit en alles dat daartussen zit.

 

O-68 Award 2020/21/22

Art Gallery O-68 reikt in 2022 voor de derde keer de O-68 Award uit. Het is een stimuleringsprijs van €10.000,-. Deze Award staat open voor beeldend kunstenaars die geboren zijn, gestudeerd hebben, werken of wonen in de Nederlandse grensprovincies, Rijnland Westfalen in Duitsland of Vlaanderen in België, en die tussen 7 en 16 jaar (2006-2015) geleden afstudeerden aan een kunstinstelling. De prijs beoogt kunstenaars te stimuleren in de periode waarin voor velen een kantelpunt in hun carrière plaatsvindt.

De vakjury voor deze prijs bestaat uit:

  • Isabelle Bisseling, kunsthistoricus, curator en beeldend kunstenaar, Nederland
  • Gerd Borkelmann, beeldend kunstenaar, curator, Duitsland
  • Marcel Doorduin, beeldend kunstenaar, docent, Nederland
  • Karen Vermeren, beeldend kunstenaar, docent, België.

Selectiecriteria zijn kwaliteit van werk en een plan voor de aanwending van de prijs t.b.v. de ontwikkeling van de eigen carrière. Indienen kan van 1 maart tot 1 juli 2022, 24 uur. In september maken wij de 3 finalisten bekend en bezoeken dan hun ateliers.

De prijs wordt uitgereikt tijdens de feestelijke opening van een expositie van de werken van de 3 finalisten op zondag 16 oktober 2022. De 2 finalisten die de prijs niet gewonnen hebben ontvangen elk €1000,-.

Daarnaast biedt Contemporary Art Platform WARP in St. Niklaas, België, de winnende finalisten een expositie aan.

Download het aanmeldingsformulier: Aanmeldingsformulier-O-68 award 2022

Oder: BEWERBUNGSFORMULAR O-68 AWARD 2022

Die Art Gallery O-68 vergibt zum dritten Mal den ‘O-68 Förderpreis für bildende Künstlerinnen und Künstler. Bewerben können sich bildende Künstler*innen die in der niederländischen Grenzregion oder in Nordrhein-Westfalen/Deutschland, oder Vlaanderen/Belgien, geboren sind, wohnen, arbeiten oder ihr Kunststudium im Zeitraum 2006 – 2015 (7 bis 16 Jahre nach Studiumsabschluss) abgeschlossen haben. Die Höhe des Förderpreises beträgt €10.000.-. Auswahlkriterien sind die Qualität der künstlerischen Arbeiten und der eingereichte Projektplan zur Verwendung des Preisgeldes.  Bewerbungen können vom 1. März bis einschließlich des 1. Juli 2022, 24.00 Uhr eingereicht werden. Die Einsendungen werden von einer Fachjury beurteilt. In September 2022 werden die 3 Finalisten bekannt gegeben und in ihren Studios besucht werden. Die Preisträgerin/der Preisträger wird am 16. October 2022, während der Eröffnung der Ausstellung der drei Finalisten in der O-68 Art Gallery in Velp bekannt gegeben. Die beiden weiteren Nominierten erhalten jeder € 1000.-. Die Plattform für zeitgenössische Kunst WARP, St. Niklaas, Belgien, bietet den Finalisten zudem eine Ausstellung an.

Die Mitglieder der Fachjury sind: Isabelle Bisseling, Kunsthistorikerin, Kuratorin, Niederlande; Gerd Borkelmann, Künstler, Kurator, Deutschland; Marcel Doorduin Künstler, Dozent, Niederlande; Karen Vermeren, Künstlerin, Dozentin, Belgien


Wieteke Heldens wint de O-68 Award 2017

Genomineerden voor de O-68 Award 2017:

Elise EeraertsKaren VermerenWieteke Heldens

Lokatie Art Gallery O-68 in Velpwieteken heldens tijdens expositie met Anne Mie Emons

 

 

 

 

 

 

Juryrapport door Marcel Doorduin, docent Fine Art ArtEZ, Arnhem met als titel

EYE CANDY

Wanneer ik het werk van Wieteke voor het eerst op mijn laptop zie gebeurt het volgende: Net als alle andere inzendingen lees en bekijk ik alles goed. Mooi werk. Ik sluit het document af en wil met de volgende kandidaat verder gaan. Ik open de inzending toch opnieuw, om een reden die ik in eerste instantie alleen kan duiden als een blij gevoel. Dat komt bij nadere beschouwing met name door “portrait of the U” en “Two and three and four is all”. Ik moet er naar blijven kijken.

Is het alleen maar eye candy? Een fraai beeld? “The legend” oogt op het eerste gezicht letterlijk als een snoepwinkel. Na inzoomen blijkt er meer aan de hand te zijn. De beelden zijn uit een groot aantal handelingen opgebouwd. Ik weet niet of u wel eens Russische ikonen van dichtbij heeft bekeken. Het is alsof de intensiteit van de uitstraling ervan rechtstreeks wordt bepaald door de energie, het aantal handelingen en de concentratie die in het werk is gestoken. Een verbeelding van eeuwigheid in een oogopslag. Het laat het werk als het ware gloeien.

Tijdens het atelierbezoek wordt me nog meer duidelijk. Wieteke’s werkwijze gaat niet alleen om een groot aantal penseelstreken of strepen, of andere handelingen, maar ook om een eindigheid ervan. De viltstift raakt leeg. Alle kreukels in het papier zijn ontdekt. De ideeën en variaties, zoals in een doek als “My first untitled painting” zijn voor vandaag uitgeput. Een leeggetekende viltstift zorgt kennelijk voor een bijna gloeiende driehoek. Een leeggedacht hoofd zorgt voor een prachtige encyclopedie van mogelijkheden.

Het blije en opgeruimde gevoel dat ik in eerste instantie had breidt zich uit met wat de Duitsers een “Hintergedanke” noemen, en die ontstaat bij mij als volgt: Korte intervallen, een staccato aan handelingen zijn voor mensen makkelijker te begrijpen dan trage ritmes. Iedere dag ontbijten bijvoorbeeld is bij lange na niet zo spannend als een jaarlijks terugkerend kerstdiner, of spannender nog een 50-jarig huwelijksfeest. Nog lastiger om vat op te krijgen is de cyclus van leven en dood, het besef dat het voor een mens ergens stopt, laat staan het duizelingwekkende beeld van het ontstaan van leven, het heelal.

Hierbij voegt zich ook de herinnering aan een dag aan het strand: Aan de ene kant zijn er de zon, de ijsjes, de strandbal en de vlieger. Maar dit plezier speelt zich af aan de rand van de zee, aan de rand van iets dat grillig is, mooi maar ook gevaarlijk, soms zelfs ondoorgrondelijk, moeilijk te plaatsen en vooral oneindig veel groter en eeuwiger dan ik zelf. De zee bestaat al veel en veel langer dan ik.

De “Hintergedanke in het werk van Wieteke is deze: Mensen kunnen hun leven constant vullen met handelingen die suggereren dat je controle hebt, dat je stuurt en beheerst. Je kunt je bestaan er aan aflezen. Maar zo, in één seconde kan het stoppen, afgelopen zijn. Je verdwijnt in iets dat oneindig is en geen grenzen heeft die jij nog kunt waarnemen. Hoe gaan mensen hier in de regel mee om? Door plezier te maken, schijnbaar nutteloze handelingen te verrichten. Dansen heeft geen doel, het dient niet om van A naar B te komen. Het gaat erom in opperste concentratie te spelen. Dit is de meerwaarde die alles goed maakt.

En die is overduidelijk in Wieteke’s werk te vinden. Het gaat om het spel. De steeds weer opduikende humor, het ordenen, de schijnbaar doelloze handelingen en de verhalen die we elkaar hierover vertellen, de anekdotes die je kunt vinden in de titels van haar schilderijen. Dat maakt dat het werk straalt van levenslust.

Mariska de Groot wint de O-68 Award 2014

werk van de winnaars van de O-68 prijs 2014 in Art Gallery O-68Genomineerden

Casper Verborg

Mariska de Groot

Heidi Linck

De winnaar is Mariska de Groot

Juryrapport:

Mariska de Groot werkt met toon en klank, licht en schaduw, waarbij het visuele en auditieve een eenheid vormen, elkaar bepalen. Licht en schaduw worden gegenereerd door schijven met gaten en niet door foto’s of lichtdoorlatend, bedrukt materiaal. De door haar ontwikkelde en gebouwde ‘instrumenten’ worden in een gestructureerde improvisatie bespeeld. Ruimte en publiek leiden tot reactieve impulsen voor Mariska’s performance. Ze produceert geen impressies, maar schept voorwaarden voor een audiovisueel proces, wat leidt tot een ervaring met rituele energie. Voor de toeschouwer is het geen vluchtige impressie, maar een creatieve inspiratie, het beste wat kunst te bieden heeft.