Miloushka Bokma, Maaike Kramer en Andrea Rada

De vierde muur:

de ruimte die een performer of kunstwerk scheidt van een publiek, 

de conceptuele barrière tussen werk en toeschouwer

Miloushka, Maaike en Andrea spelen met noties over hardheid versus kwetsbaarheid. Zij doorbreken de vierde muur door deze uitersten naast elkaar te presenteren waardoor de beelden niet in één oogopslag te vangen zijn.  Hardheid als inpantsering, kwetsbaarheid als kracht en moed.

Foto interieur met sculpturen van Maaike Kramer en schilderijen en en een tekening van 10 meter lang van Andrea Rádai.o interieur

Uit het persbericht:

In foto- en videowerken onderzoekt Miloushka Bokma (1971) de taal van het lichaam in relatie tot de omgeving met als uitgangspunt de persoonlijke en emotionele geschiedenis die ieder mens met zich meedraagt.

Deze emoties vertaalt de kunstenaar naar een setting waarin ze niet direct zijn af te lezen. Het zijn de onopgeloste raadselen die haar interesseren. De situaties die zij creëert zou je kunnen zien als momentopnames uit een persoonlijke historie, waarbij de onzichtbare lagen achter dat wat je ziet bloot komen te liggen.

De schilderijen van Andrea Radai (1964) kenmerken zich door een kwetsbare hardheid of een harde kwetsbaarheid, afhankelijk van de kijk van de kijker.

Dat is voor een deel terug te voeren tot de emotioneel beladen onderwerpen die zij met haar schilderwerk aansnijdt. De trefzekere keuze van krachtige beelden die zij gebruikt voor haar werk is intuïtief en integer; sensitief maar buitengewoon beslist. Ze put meestal uit de maalstroom van beelden in de media maar net zo goed kan een flard van een foto in een oud familiealbum de geschikte vonk bezitten. Andrea Radai is een schilder pur sang, iemand die de vitaliteit van het metier toont in haar innerlijk gedreven werken, de verbeelding van universele fascinaties en persoonlijke agitaties. (door M. K. van den Berg).

De hardheid van de kunst Maaike Kramer (1986) zit in de monumentale beeldtaal en materiaalkeuze: beton, zeil, metaal, die gecombineerd worden met schetsmatige materialen: potloodtekeningen, papier, houtjes.

Door die vermenging worden constructies gecreëerd die naast monumentaliteit ook twijfel en overdenking in zich dragen. De werken uit de getoonde serie ‘Folly’ zijn grote, met potlood betekende, aluminiumsculpturen. De vormen zijn één op één vergrote replica’s van schetsmateriaal uit haar atelier, vormen die andere werken hebben geïnspireerd. In deze serie onderzoekt Kramer hoe tijdsinvestering meerwaarde geeft. Het resultaat zijn trompe-l’oeilwerken. Als je dichterbij komt ervaar je niet alleen de monumentaliteit, maar zie je het handschrift en de overwegingen in het proces van maken.