Prijzen van €295,- tot €8000,- (kunstkoopregeling van toepassing)
Uit de openingsspeech van Anne Mie Emons
…. Zoals Hendrik van Leeuwen in zijn artikel in 2017 over Stikkelorum kernachtig samenvatte:
Het wezenskenmerk van zijn oevre is het onderzoek naar innerlijke ruimte.
Daar wil ik het dan over hebben. De toch wel dromerige sculpturen zijn gemaakt van hout en kunststof. Dat hout plooit zich om een ruimte heen, vormt een binnenruimte, een innerlijke ruimte. Is het een leegte? Nee, juist niet. Het is juist die innerlijke ruimte die om aandacht vraagt, om te kijken, om langer te kijken. Wat is dat voor een ruimte? Het is een soepele onvoorspelbare ruimte, door van Leeuwen prachtig omschreven als ‘ballerina zonder voorgeschreven choreografie’. Als we ernaar kijken kunnen we ons dus volledig vrij voelen. Eddy schrijft niets voor. Zegt hij! We zien wel titels bij zijn werk. Hij stuurt de waarnemer, duidt de beschouwing, maakt de link met een realiteit.
Laten we kijken naar de werken ‘Dream of New York’.
Wat droomt hij daar? Hij gaat er graag naartoe. Eddy zegt: ‘Je bent NewYorker: ras of afkomst doet er niet toe, maar je moet wel het maximale uit jezelf halen’. Dat laatste heb ik in New York niet gevoeld. Ras doet er toe, daar ook, als je naar de juiste plaatsen gaat. Stikkelorum voelt spanning tussen het kleine nuchtere toch wat bekrompen Den Haag en het grootse wijde New York. Hij wil dat samenbrengen, verbinden.
Zijn nieuwste series zijn de interventies, tussenkomsten, bemiddelingen, interacties tussen vormen van hout en kunststof
, messcherpe ontmoetingen, ingrijpende gebeurtenissen op het snijvlak van 2 werelden. Als de materialen de Haagse en New Yorkse werelden zijn is hijzelf het snijvlak. Of zijn wij als toeschouwers dat? Of gaat het over een clash van culturen.
Ongrijpbaarheid van vorm en vooral van binnenvorm is de rode draad door het werk van Eddy Stikkelorum.
; Dat wordt versterkt door de weinige aanraking van de beelden met de grond of de sokkel waar ze op staan. Daarom durfde ik een nieuw experiment wel aan Eddy voor te stellen. Een werk aan een draadje ophangen, minimale aanraking met de rest van het zijnde. Het is ‘interventions II. Het is eigenlijk een werk dat gemaakt is om te staan en dan duidelijk een soliede basis heeft. We hebben dat gefundeerde model opgehangen aan een draadje. Het is daardoor vluchtig geworden, weer ongrijpbaar. Vooral omdat het zo hoog hangt. De innerlijke ruimte, het niets, is bij het werk van deze beeldbouwer heel belangrijk.